οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι…
‘’Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και Άσπροι σε μια κοινή οργή, για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγό βαστούν και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν.’’ - Ρήγας Φεραίος
Σήμερα, στην εποχή της οικονομικής κρίσης, της αυξημένης ανεργίας και της εκμετάλλευσης, παρατηρούμε και μια άνοδο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Το κράτος επιβάλλει την πειθάρχηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και προσπαθεί να διαιωνίσει την κυριαρχία του, με πολεμικούς όρους. Ένα από τα μέτωπα αυτού του πολέμου είναι αυτό που διεξάγεται ενάντια στους μετανάστες. Τους μετανάστες, οι οποίοι αναγκάζονται να φύγουν από τη χώρα τους, αφού η παγκόσμια κυριαρχία τους έχει λεηλατήσει, καταστρέψει και ξεριζώσει ώστε ο «ανεπτυγμένος» κόσμος, μέρος του οποίου αποτελεί και η Κύπρος, να ζει σε μια συνθήκη πλαστής ευημερίας.
Έχουμε δει τον τελευταίο καιρό τους κάθε λογής πατριώτες να ουρλιάζουν για τους μετανάστες που κλέβουν τα λεφτά μας και που παίρνουν τις δουλειές μας. Αυτοί που ωρύονται πως δεν θα επιτρέψουν τον «εξισλαμισμό της πατρίδας,» προσπαθούν να κρύψουν, δίχως να τα καταφέρνουν, ότι αυτό που ονειρεύονται είναι να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα απέραντο, «φυλετικά καθαρό» φασιστικό κάτεργο. Μέσα από τη διάχυση της ρατσιστικής προπαγάνδας στην κοινωνία, προσπαθούν να πείσουν τους από κάτω πως για όλα τα προβλήματα που βιώνουν φταίνε οι μετανάστες, δηλαδή αυτοί που περνούν ακόμα χειρότερα.
Εκείνοι που σήμερα μας κλέβουν και μας λεηλατούν τις ζωές μας, τα αφεντικά και οι εξουσιαστές, προσπαθούν να στρέψουν τους ντόπιους ενάντια στους μετανάστες, να διαιρέσουν την κοινωνία έτσι ώστε να μας πατήσουν στο λαιμό και να εδραιώσουν την κυριαρχία τους. Μέσα από τα Μ.Μ.Ε. διατυμπανίζουν συνεχώς το «πρόβλημα της μετανάστευσης», και με την ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. (Ευρώπη Φρούριο και Frontex) οι παρακρατικοί (και μη) φασίστες και ρατσιστές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να σπείρουν το ρατσιστικό και εθνικιστικό τους δηλητήριο στην κοινωνία.
Το εξουσιαστικό ιδεολόγημα του εθνικισμού προσπαθεί να κάνει την κοινωνία να νομίζει πως οι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για την ανεργία και την κρίση, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του κόσμου, κάνοντάς τον να νομίζει πως για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος ευθύνονται οι ξένοι εργάτες. Τέτοιες λογικές χαρίζουν χαμόγελα στο κράτος και το κεφάλαιο, αφού συγκαλύπτονται οι δικές τους ευθύνες για την κοινωνική/οικονομική κρίση.
Τα «επιχειρήματα» εναντίον των μεταναστών, των προσφύγων, και όσων αιτούνται πολιτικό άσυλο είναι πλέον γνωστά. «Μας παίρνουν τις δουλειές», «τρώνε τα λεφτά του κράτους». Το πρώτο απευθύνεται στους μετανάστες και το δεύτερο στους πολιτικούς πρόσφυγες. Η θέση μας είναι σαφής: οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι αβάσιμες βλακείες και δεν ισχύουν, ενώ για τα οποιαδήποτε οικονομικά προβλήματα υπάρχουν σε αυτόν τον τόπο την ευθύνη φέρει το κεφάλαιο και ο κρατικός μηχανισμός που το υποστηρίζει.
Ας ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα. Υπάρχουν σύνολο 100.000 μετανάστες στην Κύπρο, από τους οποίους το 66% είναι «νόμιμοι». Το 50% των «νόμιμων» είναι οικιακοί βοηθοί ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών απασχολούνται σε διάφορες χαμηλόμισθες εργασίες που οι πλείστοι Κύπριοι δεν θα ήθελαν. Οι «παράνομοι» βιώνουν τη χειρότερη εκμετάλλευση: μαύρη εργασία, χωρίς δικαιώματα, ψίχουλα για μισθούς, δουλεύοντας δηλαδή, σε συνθήκες σκλαβιάς. Υπάρχουν επίσης και κοινοτικοί που φτάνουν τους 100.000 (όπως έλληνες και βρετανοί) που απ’ ότι μας λένε, αυτοί δεν «μας παίρνουν τις δουλειές». Να διευκρινίσουμε ότι οι όροι «νόμιμος» και «λαθραίος/παράνομος» είναι όροι που χρησιμοποιούν οι κυρίαρχοι και φυσικά εμείς δε θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει άνθρωπος παράνομος ή λαθραίος.
Από τους 25.000 λήπτες δημοσίου βοηθήματος, μόλις οι 1.500 είναι ξένοι και οι επιδοτήσεις γίνονται με λεφτά της Ε.Ε. (48 εκατομμύρια ευρώ για την περίοδο 2008-2013) και όχι του κράτους. Ο εταιρικός φόρος στην Κύπρο είναι εξαιρετικά χαμηλός, μόλις 10%. Δόθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες, σε διαφημίσεις και μπόνους για τους διευθυντές, όπως και «χάρες» σε καπιταλιστές, χωρίς αυτό να αποσκοπεί σε οποιοδήποτε οικονομικό όφελος, αλλά όλα αυτά αποσιωπούνται.
Αφού καταλαβαίνουμε ότι οι υπαίτιοι για τα προβλήματα μας δεν είναι οι ξένοι εργάτες αλλά το κράτος και το κεφάλαιο, ας αναρωτηθούμε: γιατί όλη αυτή η υστερία με τους μετανάστες; Την δεκαετία του ’80 υπήρχε αυξημένο κύμα μετανάστευσης αλλά τότε κανένας δεν έκανε λόγο για χαμένες θέσεις εργασίας, γιατί οι μετανάστες συνέβαλαν σε αυτό που ονομάστηκε «κυπριακό οικονομικό θαύμα». Σήμερα, η ανεργία έχει φτάσει στο 7% από το 3,5% του 2008 και τα αφεντικά προειδοποιούν για περαιτέρω απολύσεις, ιδιαίτερα στον οικοδομικό τομέα. Παράλληλα, το κεφάλαιο κάθε χρόνο ανακοινώνει κέρδη τα οποία απομυζούν τα αφεντικά εις βάρος των εργαζομένων. Τα αφεντικά χαμηλώνουν τους μισθούς και απολύουν εργαζόμενους χρησιμοποιώντας την οικονομική κρίση σαν δικαιολογία. Αυτοί δημιουργούν τα οικονομικά προβλήματα, και χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως εξιλαστήρια θύματα ώστε να μην στραφεί η οργή και η αντίδραση των εργαζομένων προς τους κυρίαρχους αλλά προς τους μετανάστες, δηλαδή η κλασσική πια πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».
Ακόμα κι αν φύγουν όλοι οι μετανάστες η οικονομική κατάσταση θα παραμείνει η ίδια ή και χειρότερη (αν υποθέσουμε ότι οι κύπριοι εργαζόμενοι θα αναλάβουν τις χαμηλά αμειβόμενες εργασίες) αφού το κεφάλαιο για να αναπτυχθεί θα χρειάζεται συνεχώς περισσότερα φτηνά εργατικά χέρια και έτσι το βιοτικό επίπεδο θα έπεφτε. Ο καπιταλισμός χρειάζεται τους μετανάστες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και τους άνεργους ως εφεδρική στρατιά η οποία λειτουργεί και ως μοχλός πίεσης στους εργαζομένους με τη λογική του ότι αν κάποιος δεν εκτελέσει μια εργασία με τους επιβαλλόμενους όρους, κάποιος άνεργος θα του «φάει» τη θέση. Είναι τουλάχιστον υποκρισία και αντίφαση να ακούμε από τους ίδιους πολιτικούς που υπερασπίζονται το κεφάλαιο πως η λύση είναι η απέλαση των μεταναστών.
Δεν έχει σημασία η χώρα καταγωγής μας, αν είμαστε άντρες ή γυναίκες, λευκοί ή μαύροι, αλλά ότι αυτοί που μας εξουσιάζουν και μας καταπιέζουν είναι κοινοί εχθροί για όλους μας. Κι όμως, μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα και το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι κυρίαρχοι υπάρχουν επιλογές αξιοπρέπειας: η ταξική/κοινωνική συνειδητοποίηση και η έμπρακτη αντιπαράθεση με τα εξουσιαστικά ιδεολογήματα του ρατσισμού και του εθνικισμού, η αυτοοργανωμένη δράση, η ταξική/κοινωνική αλληλεγγύη, η συγκρότηση κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών για ένα κόσμο χωρίς σύνορα, καταπίεση, εκμετάλλευση και ρατσισμό.
Προτείνουμε τη δημιουργία ανεξάρτητων εργατικών σωματείων βάσης, χωρίς τη διαμεσολάβηση γραφειοκρατών, τα οποία θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά υπό τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων, ντόπιων και ξένων.
Πρέπει να οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς μας.
ΟΥΤΕ ΣΕΚ, ΟΥΤΕ ΠΕΟ, ΟΥΤΕ ΠΑΣΥΔΥ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΑΞΙΚΗ
…στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι
Ένωση Αναρχικών – www.enosianarxikon.blogspot.com
Έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια από το πρωινό της 16ης Γενάρη του 2006 όταν ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων μετά από μια ληστεία στην Εθνική Τράπεζα στην οδό Σόλωνος στην Αθήνα.
Ο σύντροφος υπερασπίστηκε απ' την πρώτη στιγμή την επιλογή του να απαλλοτριώσει μια τράπεζα, χωρίς δηλώσεις μετάνοιας και με σαφήνεια ως προς τα κίνητρα και τις προθέσεις του. Νοηματοδότησε την πράξη του ως μια στιγμή της κριτικής και της δράσης του ενάντια στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης, ενάντια στον αντικοινωνικό ρόλο των τραπεζών και ως μέρος του πολύμορφου κοινωνικού αγώνα, ως άλλο ένα κομμάτι στο πάζλ των προσωπικών και κινηματικών του επιλογών. Επιπλέον, μέσα στην άθλια πραγματικότητα της φυλακής επέλεξε απ' την αρχή να σταθεί με αξιοπρέπεια και δυναμισμό. Συμμετείχε σε όλους τους αγώνες των κρατουμένων, προχώρησε σε απεργίες πείνας και αποχές συσσιτίου τόσο σε ένδειξη αλληλεγγύης προς άλλους κρατούμενους, όσο και για να διεκδικήσει του όρους της επιβίωσης και ύπαρξής του σε αυτή τη δύσκολη θέση του εγκλείστου.
Με αφορμή το εφετείο του Γιάννη Δημητράκη στις 6/12/2010 θελήσαμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, και να του στείλουμε τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς. Το πανό που εικονίζεται στη φωτογραφία κρεμάστηκε στην Πλ. Φανερωμένης μετά το τέλος της πορείας για την εξέγερση του Δεκέμβρη.
Ενημέρωση από το εφετείο: Λόγω της μεταγωγής του από τον Δομοκό δεν είχε προλάβει να μιλήσει με τους δικηγόρους του. Η αίτηση για αναβολή απορρίφθηκε και η δίκη έγινε κανονικά. Ο σύντροφος ξανακαλείται στο εφετείο την δευτέρα 13 του μήνα όπου θα παρθεί η τελική απόφαση. Μέχρι τη δευτέρα θα ξαναμεταφερθεί στις φυλακές Δομοκού.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ημερίδα: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις
Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία οργανώνει ημερίδα με τίτλο: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 – 20:00
Το επίκαιρο θέμα του νέο-φασισμού θα απασχολήσει την ημερίδα για την εμφάνιση, την πορεία και την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πανεπιστημιακοί, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί παρουσιάζουν την ιστορική πορεία και αναλύουν το φαινόμενο στο χτες και το σήμερα με σκοπό την ανάδειξη των πολλαπλών εκφράσεών του και την σχέση του με τις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή και Κυπριακή κοινωνία.
Στόχος της ημερίδας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση ιστορικών και σύγχρονων στοιχείων, είναι η συζήτηση για την κατανόηση του φαινομένου, τους τρόπους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων εκφράσεών του σήμερα.
Στον χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και θα γίνονται προβολές, ενώ στο διάλειμμα θα προσφερθούν φαγητό και ποτά.
Πρόγραμμα Ημερίδας
14:10 – 14:30 Εισαγωγή Ημερίδας:
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου
14:30 – 15:15 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός
15:15 – 16:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
16:00 – 17:00 Διάλειμμα
17:10 – 17:30 Εισαγωγή δεύτερου μέρους
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου
17:30 – 18:30 Δεύτερο Μέρος: Προκλήσεις του Σήμερα
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
Πάυλος Πάυλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
18:30 – 19:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός
Αντιφασιστική Πρωτοβουλία
Τηλ. 99380819, 99583947
Ντοκιμαντέρ - The potentiality of storming heaven (eng.) - http://black-tracker.gr/details.php?id=260
Ντοκιμαντέρ - Η δυνατότητα για την έφοδο στον ουρανό (ελλ.) - http://black-tracker.gr/details.php?id=261
Ντοκιμαντέρ - Η οργή αντικαθιστά τα δάκρυα - http://black-tracker.gr/details.php?id=343
Ντοκιμαντέρ - Σπόροι του Δεκέμβρη - http://black-tracker.gr/details.php?id=311
Βιβλίο - Ιχνηλατώντας τον Δεκέμβρη - http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195405
Κείμενο - Δεκέμβρης 2008: Μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε τη δύναμη και τα όρια του αγώνα μας (ελλ.) - http://www.blaumachen.gr/2009/07/about-the-december-2008-insurrection-in-greece/
Κείμενο - December 2008: An attempt to detect the power and limits of our struggle (eng.) - http://www.blaumachen.gr/2009/07/december-2008-greece-an-attempt-to-detect-the-power-and-the-limits-of-our-struggle/
Υπήρχε επίσης το έντυπο της τυπογραφικής ομάδας εργασίας της ένωσης αναρχικών το οποίο μπορεί να βρεθεί σε ηλεκτρονική μορφή εδώ.
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν ήταν ένα τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό. Δεν ήταν μια κακιά στιγμή. Δεν ήταν το καουμποϊλίκι ενός κακού μπάτσου. Δεν ήταν καν προϊόν της ύπαρξης μιας απάνθρωπης αστυνομίας. Ήταν η συμπύκνωση, σε μια στιγμή, όλης της βαρβαρότητας του κόσμου που ζούμε. Ο κόσμος της ασφάλειας, της υποταγής, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ήταν αυτός που σκότωσε τον Αλέξη, όπως και χιλιάδες Αλέξηδες καθημερινά, είτε στο δρόμο, είτε στον καθημερινό οκτάωρο καταναγκασμό της δουλειάς, είτε στα σχολικά κελιά, είτε στο σπίτι …παντού.
Αυτός ήταν και ο λόγος που έπειτα από εκείνη τη στιγμή ακολούθησαν όσα ακολούθησαν. Γιατί η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν η κραυγή των αποκλεισμένων, των απόκληρων, των συνειδητοποιημένων. Όλων αυτών που τη σφαίρα του Κορκονέα την είδαν σαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σκίζοντας της κοινωνικές ταυτότητες που τους αποδίδουν, χωρίς κανένα μερικό αίτημα, απαλλαγμένοι από το ψευδό δίλημμα περί νόμιμης και παράνομης δράσης, παρά μόνο ουρλιάζοντας με κάθε τρόπο «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα».
Ένα ποτάμι της συσσωρεμένης οργής ξεχύθηκε για 15 μέρες σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, για να πνίξει αυτόν τον σάπιο κόσμο που ξερνάει θάνατο, ενώ και σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένου της Λευκωσίας, της Πάφου, της Λάρνακας και της Λεμεσού, εκατοντάδες άνθρωποι εξέφρασαν με διάφορους τρόπους την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες της Ελλάδας, και την οργή τους για τη δολοφονία του Αλέξη. Τα εξεγερτικά γεγονότα του προπερασμένου Δεκέμβρη ήρθαν σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα να ταράξουν την επίπλαστη κοινωνική ειρήνη.
Η γενικευμένη αναταραχή του Δεκέμβρη καταλάγιασε, και σήμερα, 2 χρόνια μετά, οι κυρίαρχοι θέλουν να πιστεύουν πως τα πράγματα έχουν επανέλθει στην «κανονικότητα» της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, θέλουν να μας κάνουν να υπογράψουμε ακόμη μια εκεχειρία, να έχουν τη συναίνεσή μας στα εγκλήματα που διαπράττουν καθημερινά εναντίον μας, και να συνεχίσουν την αφαίμαξη των ζωών μας.
Όμως τίποτα δεν είναι όπως πριν, και είναι στο χέρι μας να ρημάξουμε οτιδήποτε θυμίζει ειρήνη ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε αφεντικά και δούλους. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε ζωντανό το πνεύμα του Δεκέμβρη.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΟΛΑ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ – ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 15:00
Ένωση Αναρχικών - www.enosianarxikon.blogspot.com
Τα γεγονότα στην παραλιακή Φοινικούδων στις 5/11 έδειξαν τα όρια και τις προβληματικές τα αντιφασιστικού κινήματος στην πράξη. Η αυθόρμητη πρωτοβουλία όμως του κόσμου να εμποδίσει τους φασίστες να περάσουν από το φεστιβάλ ανέδειξε την ενότητα που μπορεί να πάρει ένα κίνημα. Η αστυνομία έδειξε επίσης το πρόσωπό της, αφού είχε ξεκάθαρες εντολές να διαλύσει τους αντιρατσιστές, ανεχόμενη τις προκλήσεις των νέο-φασιστών (πέτρες, αντικείμενα, κ.α.) και συλλαμβάνοντας 6 συναγωνιστές μας αναίτια. Εμείς δηλώνουμε ότι δεν θα χαρίσουμε κανένα αγωνιστή και σύντροφο, να αναλωθεί σε στημένες δίκες/παρωδίες. Απαιτούμε να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες εις βάρος τους και να μην κληθούν για απολογία στο δικαστήριο.
Οι οργανώσεις των ελληνόψυχων / εθνοφυλετιστών και λοιπών ανδρείκελων πέρα από τα «λαϊκίστικα» επιχειρήματα που προβάλουν ότι υπεύθυνοι για την κρίση είναι οι μετανάστες και οι αιτητές ασύλου, έδειξαν ότι πίσω από το «κοινωνικά αποδεχτό» μανδύα του «αντικατοχικου.» κρύβετε το πρόσωπο του φασίστα / νεοναζί. Οι ναζιστικοί χαιρετισμοί από «μουζούριδες» νέους, εκτός από γέλιο, μας προκαλούν οργή.
Αλλά τι πρέπει να κάνουμε; Μήπως αρκούν οι αντιπορείες για να σταματήσουν το ρατσιστικό παραλήρημα; Φυσικά και όχι. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δεν είναι ένα αγκάθι που ξαφνικά ξεφύτρωσε, και απλά το κόβουμε και τέλειωσε. Κάποιοι τον καλλιεργούν και μας τον ταΐζουν όταν η περίοδος είναι κρίσιμη για τα συμφέροντά τους. Το ’80 είχαμε αυξημένη μετανάστευση στην Κύπρο, όμως τότε κανένας δεν παραπονέθηκε για θέσεις εργασίας ή για αλλοίωση του δημογραφικού γιατί οι μετανάστες συνέβαλαν σε αυτό που ονομάστηκε «κυπριακό οικονομικό θαύμα.» Πρέπει η κοινωνία να βγει από τη λήθη, να σταματήσει να αναπαράγει την προπαγάνδα των ΜΜΕ και να αγωνιστούμε με μορφές αυτό-οργάνωσης για τα καθημερινά μας προβλήματα. Αυτό που ουσιαστικά πρέπει να κάνουμε ως εργαζόμενοι είναι να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε ανεξάρτητα συνδικάτα βάσης, να προστατεύσουμε τους μισθούς μας απ’ τις περικοπές και να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας μας από τις απολύσεις – μέτρα τα οποία προωθούνται από Κράτος και Κεφάλαιο. Με αυτό τον τρόπο σταματάμε την εργοδοσία να προσλαμβάνει ανθρώπους αναγκασμένους να δουλεύουν ως χαμηλόμισθοι και να αυξάνετε ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργατών / συναδέλφων μας. Στους καπιταλιστές και τα κόμματα με τις φιλελεύθερες πολιτικές τους είναι που πρέπει να βγάλουμε την οργή μας κι όχι στους προλετάριους μετανάστες.
Το ΑΚΕΛ – ως συγκυβέρνηση πριν και ως κυβέρνηση τώρα – και η ΠΕΟ, με τις ανακοινώσεις τους δεν σταματούν να μας παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής. Υπογράφει εμπάργκο κατά των παλαιστινίων και απαγορεύει σε καράβια που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα να αποπλεύσουν στα λιμάνια, ενώ παράλληλα διευκολύνει τα γεωπολιτικά σχέδια των κυρίαρχων αμερικανο-ευρωπαίων. Διατάσσει επιχειρήσεις – σκούπα εναντίον μεταναστών, υπογράφει συμφωνίες με ξένους και ντόπιους επενδυτές, χαρίζει λεφτά στις τράπεζες, κάνει πλάτες σε βιομήχανους, σκύβει κεφάλι στην παπαδοκρατία, εμπλέκετε σε «σκάνδαλα» με ρουσφέτια, ενώ την ίδια στιγμή, κόσμος απολύεται, χάνει συντάξεις και στέκει υπομονετικά σε ουρές υπό τον εξευτελισμό της γραφειοκρατίας. Χρησιμοποιούν πάντα το Κυπριακό ως δικαιολογία να περνούν απ’ την πίσω πόρτα τις αντιλαϊκές τους πολιτικές και στη συνέχει μας πουλούν «σοσιαλισμό» και αντι-ιμπεριαλισμό και με την όποια αντίδραση ή έστω κριτική θυμούνται τις «καλές εποχές» του πατερούλη Στάλιν και φιμώνουν κόσμο, κτυπούν, προπηλακίζουν, ρουφιανεύουν αγωνιστές κ.α. Η διαχρονική στάση του ΑΚΕΛ είναι συνυπεύθυνη για την κατάντια του «εργατικού και αντιεθνικιστικού κινήματος» στην Κύπρο.
Η εργατική τάξη και κυρίως η νεολαία του ΑΚΕΛ πρέπει να βρει τη δύναμη να γυρίσει την πλάτη στην ηγεσία και να πάρει τους αγώνες (που είναι κοινοί και όχι μονοπώλιο κανενός) στα χέρια της.
Ένα κομμάτι επίσης αντιφασιστών, που εκφράζετε κυρίως απ’ τις ομάδες των αριστεριστών, έχει δυστυχώς την τάση να θυματοποιεί τον εαυτό της, να μπαίνει σε απλουστευτικές και ρεφορμιστικές αναλύσεις και λογικές, να καταντά φλύαρη και κουραστική με αποτέλεσμα οι φασίστες να βγαίνουν κερδισμένοι και το Κράτος αλώβητο. Οι ακροδεξιοί / νέο-φασίστες είναι ειλικρινείς σ’ αυτά που πιστεύουν, γιατί απλούστατα κάνουν αυτά ακριβώς που διδάχτηκαν από το σύστημα. Όταν τους ακούμε να λένε ότι οι πολιτικοί είναι «ξεπουλημένοι πατριώτες» υπάρχει μια δόση αλήθειας, γιατί τα κόμματα είναι πρώτα απ’ ‘όλα καπιταλιστές που χρησιμοποιούν πατριωτικά ιδεώδη για να αποκοιμίσουν τις μάζες. Οι ακροδεξιοί χρησιμοποιούνται από το κατεστημένο για να κάνουν τη «βρώμικη» δουλεία που αυτοί δεν μπορούν να κάνουν. Κράτος και παρακράτος είναι ένα. Γι’ αυτό να μην εκπλήσσονται οι φίλοι μας αντιφασίστες για την συμμετοχή διαφόρων βουλευτών σε εθνικιστικές / ρατσιστικές εκδηλώσεις και να στρουθοκαμηλίζουν ότι το «φαινόμενο» του φασισμού / ρατσισμού θα λυθεί με παρακάλια στην κυβέρνηση «να θέσει εκτός νόμου τις οργανώσεις τους» (!) ή με τις λεγόμενες «Ευρωπαϊκές νομοθεσίες.»
Εμείς πιστεύουμε πως ο εθνικισμός είναι ένα προϊόν που συντηρείται και διαιωνίζεται από την εξουσία, για να αποπροσανατολίσουν απ’ τα πραγματικά κοινά συμφέροντα την εργατική τάξη και ολόκληρη την κοινωνία. Ο εθνικισμός όπως και ο ρατσισμός είναι καθαρά αστικός και εξυπηρετεί ξεκάθαρα τα αστικά συμφέροντα. Οι εθνικιστικές λογικές και πρακτικές δεν είναι προς το συμφέρον μας. Αν θέλουμε μια πραγματικά συνεργατική, ανθρώπινη, ελεύθερη και οικολογικά προσανατολισμένη κοινωνία, πρέπει να εξαλείψουμε τον καπιταλισμό. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον φασισμό πρέπει να συσπειρώσουμε τις γραμμές της ταξικής πάλης και να συντρίψουμε το Κράτος. Για μια δίκαιη κοινωνία όπου ο πλούτος, τα παραγωγικά μέσα και η γη, θα ανήκουν στο λαό. Όπου στα σχολεία θα προάγεται η κριτική σκέψη, και η ανάπτυξη ικανοτήτων και αξιών όπως η αλληλοβοήθεια. Όπου δεν θα υπάρχουν ένοπλες, ένστολες και παρακρατικές δυνάμεις που για χρόνια τώρα καταπιέζουν τους λαούς. Όμως για να φτάσουμε στο σημείο να κτίσουμε την κοινωνία του μέλλοντος και να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτήν, πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες υποδομές αντίστασης μέσα στην κοινωνία. Είναι επιτακτική ανάγκη η οργάνωση από τα κάτω (δηλαδή χωρίς γραφειοκράτες και πεφωτισμένους ηγέτες) με εργατικά σωματεία και ενώσεις, πρωτοβουλίες πολιτών, κοινωνικούς / πολιτικούς χώρους συνεύρεσης, ομάδες ανθρώπων που να ασχολούνται πάνω σε ειδικά ζητήματα κ.α. Χρειάζεται η άμεση δράση διεκδικώντας αυτά που μας αξίζουν, και τέλος η αλληλεγγύη από τοπικό σε διεθνή επίπεδο. Αυτά μπορεί να είναι μόνο η αρχή αλλά θεωρούμε ότι είναι ζωτικής σημασίας. Αν θέλουμε να προλάβουμε τις αντιδραστικές καταστροφές που έγιναν στο παρελθόν και οδήγησαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πρέπει να δράσουμε ΤΩΡΑ.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό, βραχνιασμένα τραγούδια, χιλιοπαιγμένα ντοκιμαντέρ, λογύδρια δημοκρατίας. Κάπως έτσι η μνήμη και η παρακαταθήκη μιας εξέγερσης γίνεται γλυκερή ανάμνηση. Και ακόμα χειρότερα: οι «πρωτεργάτες» της εξέγερσης να ποζάρουν με γραβάτες, έχοντας εδώ και δεκαετίες εξαργυρώσει τα «επαναστατικά ένσημα» τους, υπερασπιζόμενοι όχι την εξέγερση αλλά την κατοπινή τους υπαλληλική σχέση με το «δημοκρατικό πολίτευμα», τις αξιακές τους εκπτώσεις και κοινωνικό συντηρητισμό που αυτές μυρίζουν. Τι πιο απαξιωτική εικόνα για την εξέγερση από αυτούς που με ευκολία περνάνε από τον κόσμο της εξέγερσης στον κόσμο της «δημοκρατίας» ατσαλάκωτοι.
Όμως η ιστορία των εξεγέρσεων είναι πεισματάρα: δεν αφήνει χειραγωγούς και παραχαράκτες να μιλήσουν για νίκες και ήττες, ούτε να στηθούν ευκολόπεπτοι μύθοι. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έχει ανάγκη τους «πρωτεργάτες» τώρα και δεν τους είχε και τότε. Δεν ήταν εξέγερση του «ελληνικού λαού»: ήταν το ξέσπασμα ενός μεγάλου κοινωνικού κομματιού, πολλών χιλιάδων (κυρίως νέων) ανθρώπων. Οι οποίοι επέλεξαν να αντισταθούν, την ίδια στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (δεξιοί) είτε στήριζε το καθεστώς είτε δεν αντιδρούσε από φόβο ή αδιαφορία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μίλησε για δημοκρατία: κάποιοι μιλούσαν για δημοκρατία, κάποιοι άλλοι για σοσιαλισμό, κάποιοι για κομμουνισμό, κάποιοι για επανάσταση, ελευθερία και αταξική κοινωνία. Η εξέγερση του πολυτεχνείου δεν ήταν ο Παπαχρήστος, η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης και οι όμοιοί τους. Ήταν οι δεκάδες χιλιάδες «ανώνυμων» ανθρώπων που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις του καθεστώτος, έστησαν συνελεύσεις και οδοφράγματα, ανασαίνοντας ελευθερία.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν κάτι περισσότερο από αυτά που θέλουν να μας πείσουν σήμερα τα κομματικά καπελώματα, οι σχολικές γιορτούλες μνήμης, τα copy-paste επετειακά λογύδρια δημοκρατίας: ήταν μια ανάσα ελευθερίας σε μια ζωή πνιγμένη από το χακί των στρατιωτικών και τον συντηρητισμό. Ήταν η απόπειρα απελευθέρωσης και αυτοκαθορισμού. Ήταν αυτό που χρειαζόταν τότε. Και χρειάζεται ακόμα περισσότερο σήμερα…
«Τα μεγάφωνα σταμάτησαν, αλλά από τον ραδιοφωνικό
σταθμό οι εκφωνητές έψελναν τον εθνικό ύμνο. «Πολύ
άσχημο τέλος γι' αυτήν την εξέγερση», ξέσπασε ένας νεαρός
με λυγμούς. «Άκου αδερφέ, να πεθαίνεις κάτω από τους
ήχους του εθνικού ύμνου…»
Σ.ΚΑΤΣΑΡΟΣ
Συγκέντρωση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου:
Πλατεία Ελευθερίας Σάββατο 20/11 στις 17:00
Καμία ανοχή στους εθνικιστές
Καμία ειρήνη με τα αφεντικά
Μαθητές από την Ένωση Αναρχικών
Το βράδυ της Πέμπτης 14/10, σπίτια κατοίκων, καταστήματα, εργαστήρια και το στέκι μας στην οδό Σαπφούς στην εντός των τειχών Λευκωσία, δέχτηκαν ακόμα μια φασιστική επίθεση εθνικιστών. Αυτή την φορά τα ανδρείκελα της Χρυσής Αυγής και του κυπριακού παραρτήματός της, Ε.ΛΑ.Μ, ξεκινώντας από το καφενείο «Καλά καθούμενα», σκόρπισαν τα εμετικά τους συνθήματά, όπως ναζιστικά σύμβολα, «αν θέλουμε σας καίμε»(!), ζήτω το έθνος, ελλάς – κύπρος – ένωση κ.α.
Γνωρίζουμε ότι η παρουσία μας σαν αντιεξουσιαστές στην περιοχή και ο ξεκάθαρος και ειλικρινής αντιφασισμός μας, προκαλεί την βίαιη αντίδραση των νεοφασιστών, όμως παράλληλα, η παρουσία μας έχει προσφέρει κοινωνικές συζητήσεις, προβληματισμούς και προοπτικές αντίστασης. Δεν θα μείνουμε απαθείς μπροστά στις φασιστικές προκλήσεις, θα απαντήσουμε στους εθνικιστές / ρατσιστές με την αλληλεγγύη, την άμεση δράση και την αυτοργάνωση της κοινωνίας.
ΑΝ ΔΕΝ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΛΙΕΣ
Παρασκευή 15/10,
(θα ακολουθήσει αναλυτική προσέγγιση του θέματος)
